Τα τελευταία χρόνια έχουν περάσει απο τα χέρια μου πάρα πολλά όπλα ελατηρίου.
Πολλά απο αυτά με ικανοποίησαν σαν σχήμα, άλλα με ικανοποίησαν βλητικά και κάποια άλλα λίγα με ικανοποίησαν και αισθητικά και βλητικά.
Ένα όπλο που με ενθουσίαζε πάντα ήταν το tx 200 και μάλιστα το κοντό! Θεωρώ πως έχει τις πιο όμορφες αναλογίες απο όλα τα υπόλοιπα.
Όμως επειδή το κόστος του είναι αρκετά υψηλό και δεν ήθελα να διαθέσω τόσα χρήματα αποφάσισα να πάρω με την πρώτη ευκαιρία τον φτωχό πλην τίμιο όμως συγγενή και να το φτιάξω όσο περισσότερο θα μπορούσα!
Το όπλο βρέθηκε στο δρόμο μου μεταχειρισμένο σε αρκετά κακή κατάσταση και με πολλές επεμβάσεις απο τον προηγούμενο κάτοχο που ήταν λίαν επιεικώς απαράδεκτες!
Ο χρόνος δεν με πίεζε καθόλου και έτσι με την ησυχία μου ξεκίνησα το project ώστε να γίνει στο τέλος ένα όπλο που να χαίρεσαι και να το βλέπεις αλλά και να το ρίχνεις...
Η κατάσταση που το βρήκα όταν το πήρα ήταν κάπως έτσι.
Το κοντάκι είχε τριφτεί και είχε αφαιρεθεί το εργοστασιακό χρώμα, είχε ξαναβαφτεί με πινέλο και λαδομπογιά αφήνοντας άφθονες γραμμές και σημάδια. Στην αίσθηση της αφής αντιλαμβανόσουν άμεσα πως έχει γίνει με πινέλο....
Η πιστολοειδής λαβή είχε διαμορφωθεί με δάχτυλα για τον προηγούμενο κάτοχο και στα δικά μου μέτρα του χεριού δεν βόλευε καθόλου.
Το εργοστασιακό shroud είχε αφαιρεθεί και είχε αντικατασταθεί (μάλλον) με κάποιο άλλο αλουμινένιο σωλήνα πιο μακρύ, ώστε να τοποθετηθούν μέσα διαφράγματα (πάρα πολύ πρόχειρα που είχαν ξεφτίσει και ενοχλούσαν την πορεία της σφαίρας).
Εκτός αυτού, η κακή τοποθέτηση του εξαρτήματος που συγκρατεί το μοχλό όπλισης ήταν τόσο κακοτοποθετημένο που ο μοχλός όπλισης είχε απίστευτο τζόγο όταν πήγαινες να οπλίσεις.
Μια ομορφιά δηλαδή!
Σε πρώτη φάση λύθηκαν όλα, μα όλα τα εξαρτήματα ώστε να τριφτούν και να βαφτούν (με κάποιο αρκετά τολμηρό χρώμα), καθώς και να μελετηθούν οι επόμενες κινήσεις μου.
Σκοπός μου ήταν επίσης να γίνει όσο πιο κομπακτ θα μπορούσε αλλά πάντα στα πλαίσια της καλαισθησίας και της απόδοσης.
To shroud που φορούσε (λεπτός σωλήνας αλουμινίου) μπήκε στην άκρη και αντικαταστάθηκε απο έναν στιβαρό, πιο χοντρό σωλήνα απο αεροναυπηγικό αλουμίνιο.
Στο οποίο άφησα μερικούς πόντους κενό μπροστά και έβαλα πλαστικές τάπες παρόμοιες με αυτές που φοράει το prosport.
Επίσης έκανα στο τελείωμα σπείρωμα 1/2 unf και μια όμορφη τάπα....
Η μαμά κάννη αν και αρκετά καλή σε απόδοση αντικαταστάθηκε και αυτή με ένα "ρετάλι" απο Lothar walther που είχα απο παλαιότερες δοκιμές και πειραματισμούς. Το μήκος της "κατέληξε" στα 30 εκατοστά!
Όπως ήταν λογικό και επόμενο, εφόσον κόντυνα το σύνολο κάννη-shroud, έπρεπε να κοντύνει και ο μοχλός όπλισης. Κάτι που όπως αποδείχθηκε ήταν και αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο απ' όλα τα υπόλοιπα.
Θα έπρεπε για να μη χαλάσω το άκρο του μπροστά, το κόντεμα να γίνει απο την πίσω μεριά. Έλα όμως που οι κινέζοι κάνουν φοβερή εφαρμογή εκεί που δεν το περιμένεις!
Μετά απο πολύ ζέσταμα και βρισίδι βγήκε επιτέλους και το έφερα στο μήκος που ήθελα.
Όμως σε εκείνη τη φάση διαπίστωσα πως καλές οι σκέψεις και οι θεωρίες αλλά πάντα η πράξη είναι ο τελικός κριτής και στην περίπτωσή μου ακόμα μια "τρικλοποδιά"...
Όταν έβαλα το πιο χοντρό σωλήνα για shroud δεν σκέφτηκα καθόλου πως το μοχλός όπλισης ήταν τσίμα τσίμα και θα έβρισκε κατά το κλείσιμο.
Οπότε λίμα και πάμε!
Μερικές ώρες αργότερα με σημάδεμα-λιμάρισμα-τοποθέτηση και πάλι απο την αρχή, ήρθε εκεί που έπρεπε...
Εσωτερικά δεν θα το αναλύσω ιδιαίτερα. Ένα vmach ελατήριο που περίσσευε και βόλευε στις διαστάσεις "παντρεύτηκε" με χειροποίητο οδηγό και τοπ χατ. Στην παρέα ήρθε και μια χειροποίητη ecopur τσιμούχα κλειστού τύπου και τα δαχτυλίδια που είχε επάνω στον υποθάλαμο και το πιστόνι αντικαταστάθηκαν με άλλα με πιο σωστή εφαρμογή και ανοχές.
Επίσης το πιστόνι έλαβε μια ωραία "δίαιτα" και το βάρος του μειώθηκε κατά ....... γραμμάρια.
Εκεί που θα σταθώ όμως λίγο παραπάνω είναι η σκανδαλοθήκη, στην οποία τοποθέτησα ένα ωραίο trusht ρουλεμάν.
Η σκανδάλη για να γίνει επιπέδου record έπρεπε να λυθεί, να λειανθούν τα πάντα και να ψαχτεί για πολλές ώρες....
Όσο διάστημα εγώ δούλευα το όπλο, το κοντάκι έκανε ένα σύντομο ταξιδάκι σε γειτονικό νομό για να το περιποιηθεί ο φίλος μου και "μάγος" των ξύλων, Ηρακλής.
Του άφησα πραγματικά το ελεύθερο να κάνει ότι ήθελε αρκεί να γίνει σκούρο για να συνδυαστεί με το χρώμα που θα γινόταν τα μέταλλα.
Έπειτα απο αρκετούς μήνες δουλειάς το όπλο ήταν πλέον έτοιμο. Τα κομμάτια συναρμολογήθηκαν και το αποτέλεσμα με άφησε με ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης!
Ο στόχος μου είχε επιτευχθεί. Ένα όπλο αντάξιο του πρωτοτύπου αλλά πιο όμορφο (στα μάτια μου) και με απίστευτη συμπεριφορά και ζύγισμα.
Απολαύστε το!
Ο Ηρακλής για ακόμα μια φορά έδωσε "ρέστα"!!!!
Ειδικά για την περίσταση έκανα ένα βακανάκι δέκα πόντους απο γνήσιο carbon....
thumb rest...
Άντε γειά μας!