πολλές καλημέρες απ' τη βροχούλα μας...
Συνεχίζω την περιγραφή του φετινού μου project, με λίγες λεπτομέρειες για τον πολύ σημαντικό υποφυλακτήρα της σκανδάλης μου...
Το ανθρακονημάτινο "λαμάκι" που προέκυψε μετά την πλήρη σκλήρυνση των ρητινών έχει τις διαστάσεις που βλέπετε στις επόμενες φωτογραφίες...
και το βάρος του μετρήθηκε σχεδόν 21 γραμμάρια
Το λαμάκι αυτό έχει λοιπόν το 1/5 σχεδόν του βάρους από ένα αντίστοιχο σιδερένιο και αντοχή άμεσα συγκρίσιμη με ένα ίδιων διαστάσεων θερμικά κατεργασμένο ατσάλινο. Από την άλλη πλευρά, σαν πιο "μαλακό" υλικό, έχει χαμηλότερη σκληρότητα και βέβαια μικρότερη ανθεκτικότητα σε τριβή από ένα σιδερένιο, ενώ η μέγιστη θερμοκρασία συνεχούς λειτουργίας του είναι οι 80 βαθμοί Κελσίου... Ότι πρέπει δηλαδή για υποφυλακτήρας σκανδάλης στο καρβουνάκι μου...
Αφού κόπηκε καταλλήλως με δισκάκι στο dremel (σας ξαναθυμίζω ότι μάσκα, σκούπα και γυαλιά είναι παραπάνω από απαραίτητα...) διαμορφώθηκε στις σωστές διαστάσεις και έμεινε το μισό βάρος από πριν...
Η σωστή διαμόρφωση των επιφανειών προς συγκόλληση, μεγαλώνει την επιφάνεια επαφής και βελτιώνει σημαντικά την πρόσφυση του συγκολλητικού μέσου...
Για την ασφαλή συγκόλληση του υποφυλακτήρα στην θέση του, έφτιαξα ένα μίγμα ρητίνης και silica (
https://www.fibermaxcomposites.com/shop/silica-br-10-lt-p-470.html?cPath=57) που είναι ενα filler για να φτιάχνεις σκληρούς και ανθεκτικούς "στόκους", που με λίγη μαύρη χρωστική έγινε κατάμαυρο...
Με την (μοναδική πλέον) βίδα που πιάνει το κοντάκι πάνω στο block του όπλου και λίγη χαρτοταινία, στερέωσα και τον υποφυλακτήρα στην θέση του... Τα περισσεύματα του συγκολλητικού "στόκου" καθαρίζουν εύκολα τώρα, γιατί αν τα αφήσετε ως έχουν, τη γ@μήσατε στο τρίψιμο...
Με την ευκαιρία έφτιαξα και κάτι λίγα μπαλωματάκια με μικρά κομματάκια ύφασμα εμποτισμένα με λίγη ρητίνη, χρησιμοποιώντας τις γνωστές χαρτοταινίες...
Μην ξεχνάτε ότι τώρα το χειμώνα η πλήρης σκλήρυνση των εποξικών συστημάτων αργεί και για να ολοκληρωθεί θέλει ζέστη, οπότε κάθε βράδυ το καμάρι μου έκανε νάνι νάνι μέσα στο απίτι, κοντά στην σόμπα μας...
Στη ζεστή μας ξυλόσομπα αράζουνε άλλωστε τα βράδια, όλα τα ζωντανά του σπιτιού μας...
Όταν πήξανε οι ρητίνες (χωρίς λιακάδα, δηλαδή χωρίς να μείνουν κάποιες ώρες στους 40 βαθμούς, θέλουνε σχεδόν δυο εικοσιτετράωρα τώρα το χειμώνα...) έτριψα τις γωνίες και ελάφρωσα ελάχιστα τον υποφυλακτήρα μου, διακοσμώντας τον ταυτόχρονα με λίγες τρύπες...
Η γυαλισμένη φρεζάτη ανοξείδωτη σταυροκατσαβιδόβιδα Μ5 που βλέπετε, είναι και η μοναδική βίδα που συνδέει το πανάλαφρο κοντάκι μου στο όπλο...
Με την επόμενη ευκαιρία θα στρώσω και ένα υφασματάκι στην τρύπα του μπαρόμετρου, να κρύψω τον καφετί αφρό PVC..
Εκεί λοιπόν που έπαιζα με το barrel band και σκεφτόμουν που ακριβώς να το βάλω για να είναι όμορφο, παρατήρησα κάτι που άλλαξε βλητικά το τουφεκάκι μου προς το καλύτερο...
Μέτρησα την απόσταση ανάμεσα κάνη και αεροθάλαμο πίσω, εκεί που η κάνη μπαίνει στο αλουμινένιο block και την βρήκα 4.40 mm
Όμως η ίδια απόσταση μετρημένη μπροστά με το barrel band σφιγμένο, είναι 4.61 mm...
Είχα διαβάσει στα άρθρα του Hector Medina, που σας ανέφερα σε προηγούμενο post, ότι η Diana (δηλαδή η SPA που φτιάχνει το τουφεκάκι...) έχει σχεδιάσει την λεπτή κάνη να είναι floating. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν, "διόρθωσα" το αλουμινένιο barrel band μου, έτσι που η κάνη να μην το ακουμπάει πλέον όταν είναι σφιγμένο, σε οποιαδήποτε προφανώς θέση του αεροθαλάμου...
Αρχικά έκοψα με το σιδεροπρίονο τα περιττά...
και στη συνέχεια με φρεζάκι καρβιδίου στο dremel, αφαίρεσα και τα υπόλοιπα περιττά, διευρύνοντας κατάλληλα την τρύπα που περνάει η κάνη... Πολύ βολική για τα γρέζια είναι η ηλεκτρική σκούπα και το φρεζάκι δεν στομώνει από το -μαλακό- αλουμίνιο, αν του ρίχνεις κάθε τόσο μια σταγονίτσα κοπτικό υγρό...
Αν κάμεις το κέντημα και σου ξεφύγει το κομματάκι απ το χέρι, απλά το ρουφάει η σκούπα και το ψαρεύεις απ τις σκόνες...
Με λίγη προσοχή διαμορφώθηκε κι αυτό...
Διακρίνεται η "διευρυμένη" πλέον θέση της κάνης...
Το έτριψα να γυαλίσει παντού μέχρι 400άρι, αφαιρώντας και το τελευταίο ίχνος μαμίσιας μαυρίλας (hard anodizing πάντως δεν το λες αυτό το πράμα...) εκτός από την φωλιά του αεροθαλάμου και "έσπασα" προσεκτικά τις ακμές του...
Σειρά είχε το aluminum black...
Τέσσαρες μπατονέτες και τρία λεπτά μετά το "καινούργιο" μου barrel band ήταν έτοιμο...
Το ξέπλυνα με νεράκι, το στέγνωσα καλά και το πέρασα καλού κακού λίγο λαδάκι... Το τοποθέτησα λίγο μπροστά από το κοντάκι, που μου άρεσε οπτικά...
Στην επόμενη φωτό διακρίνεται καλά το "φωτεινό" μπόσικο" του barrel band μου με την full floating πλέον κάνη μου...
Έδεσα βιαστικά το τουφεκάκι μου για να προλάβω το φως και έριξα δυο γεμιστήρες από 140 bar που είχε μέσα...
Λοιπόν έγινε σούπερ... Εξάτμισα σε χρωματιστή θεαματική σκόνη όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια από έγχρωμες κιμωλίες (διαμέτρου ~2 εκατοστών) που έστησα στο πηγάδι της γειτόνισας, 38.5 μετρημένα μέτρα από την κάνη μου... Θεωρώ πλέον ότι με το ρεγουλατόρο ρυθμισμένο κοντά στα 100 bar, θα είναι τουφεκάκι ικανό και "για μία τρύπα", αν ο σκοπευτής το μπορεί...
Πολύ ικανοποιημένος το πήρα ξανά σπίτι (είπαμε στη σόμπα, αλλά απ' έξω, το καρβουνάκι μου...) και με την ευκαιρία το ζύγισα κιόλας...
Το καμάρι μου λοιπόν είναι με τα καλύματα της -πολύ καλής- δι ώχτρας του 1766 γραμμάρια
και
χωρίς τα καλύματα, 1748 γραμμάρια... 
Χιλιαεφτακοσιασαρανταοχτώ πανάλαφρα γραμμάρια...
Χωρίς άλλα πανηγύρια, έχω να του ρίξω ένα -ματ- βερνικάκι, με προσοχή μην το βαρύνω (!!!!!) και να του φτιάξω ένα στερεοφωνικό ανθρακονημάτινο προφανώς, πανάλαφρο ευθυγραμμιστή βολής... Αποφάσισα επίσης να του κάμω την "...πιπιά" και να φατσοκόψω λίγο το κοντάκι πίσω... όχι πολύ, έτσι ίσα ίσα να διαφέρει από τα "άλλα"...
Μόλις έρθει το Γερμανικό πακέτο (που έχει ψιλοαργήσει εδώ που τα λέμε...) θα το βαρύνω υποχρεωτικά τοποθετώντας τον ρεγουλατόρο του altaros (+ ~70 γραμμάρια) και μπροστά τάπα-μπαρόμετρο (που δεν ξέρω πόσο βαρύτερη θα είναι από την μαμά τάπα...) θα ρυθμίσω το SSG (ΑΣΕΠ λέμε...) στα δέκα-δώδεκα fpe και θα το σκίσω στο ρίξιμο, μιας και είναι κυριολεκτικά παιγνιδάκι...
η συνέχεια συντόμως...
ΥΓ. για να μην ξεχνιόμαστε...
ψαρεύουμε... (μοντελάκι ο πάντα χαμογελαστός, ακόμα κι όταν είναι ξεπαγιασμένος εντελώς, Άγγελος...)
Η αβάσταχτη ελαφρότητα...