Το θυμάμαι απ' τα οχτώ μου, το 70, να στέκει δίπλα στο Beretta και στο 36άρι καραμπινάκι του μαστροΧρήστου, κλειδωμένο πάντα στο ντουλάπι...
Τό 'μαθα με τα χρόνια (του 'λειπαν βλέπεις τα μαμίσια σκοπευτικά, που είχαν αντικατασταθεί από ένα ντόπιο φιξ καλλιτέχνημα και έριχνε δεξιά και πάνω) και έφτασα στα δεκάξι μου να "έχω" με δαύτο τις γόπες των τσιγάρων, στο στρογγυλό τους, ε, στα πέντε μέτρα, τη μία μετά την άλλη...
Θυμάμαι το μάστορα να παραγγέλνει ελατήριο και πετσάκι και να τα αλλάζει κάθε τέσσερα-πέντε χρόνια ευλαβικά...
Θυμάμαι τη στενοχώρια που τράβηξα όταν του 'σπασα πρώτη φορά το κοντάκι γλυστρώντας σ ένα κακοτόπι...
Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα και το πρώτο μου τρυγόνι στα περνάρια, το πρώτο συκολόγι στην κοκορεβυθιά, δύο κακομοίρες νυχτερίδες στα πεταχτά και ένα πρασινοκέφαλο ένα χάραμα στο βάλτο, με διαμπερή κιόλας βολή...
Σπουδές, δουλειά, οικογένεια, ύστερα αρρώστησε ο μαστροΧρήστος κι όταν ταξίδεψε, το αεροβολάκι ξεχάστηκε για πολλά χρόνια στο ντιβανομπάουλο, τυλιγμένο σ' ένα σεντόνι, έχοντας όμως πάντα για παρέα του το δίκαννο και το 36άρι...
Ένα βραδάκι πριν λίγα χρόνια σήκωσα το ξύλινο καπάκι και το ξετύλιξα, το περίμενε ο μεγάλος μας γιός βλέπεις...
Μόλις ψήλωσε αρκετά για να το φτάνει, άρχισε να το ρίχνει (είπαμε, αριστερά και κάτω, μπας και πετύχεις κάτι...) ανακαλύπτοντας έναν καινούργιο, μαγικό κόσμο, τη σκοποβολή...
Αντιπρόπερσι αρχές εκείνου του ιδιαιτέρως βροχερού Μάρτη, αποφάσισα να του το ξαναστήσω σαν δώρο γενεθλίων. Καθάρισμα των σκουριών με χημεία (ορθοφωσφωρικό σε gel), κοντάκι στα μέτρα του, από "άσπρο" φτηνό κοντραπλακέ, βαμμένο διάφανο μπλε που το γουστάρει, "ψαροτουφεκάδικη" αντιολίσθηση, Κινέζικα φτηνά σκοπευτικά, που από το μπροστινό απλά αφαίρεσα το κόκκινο πλαστικάκι, ελατήριο TITAN, συνθετική τσιμούχα που με λίγο τόρνινγκ μπήκε και ασφάλισε στο έμβολο, σεμνή λίπανση, ένας ανθρακονημάτινος ανοιχτός υποφυλακτήρας, δυο χτυπητές ροδέλες τουρνικέ, τρεις ανοξείδωτες βίδες και πάμε...
Μαγεύομαι που ένα τόσο παλιό τουφεκάκι ρίχνει ακόμα τρύπα-τρύπα...
Μαγεύομαι όταν ο Χρήστος, ο ψηλέας μας αυτοσυγκεντρώνεται πάνω του και ξεκατινιάζει τα σπινεράκια του...
Μαγεύομαι που κι ο μικρός μας, ο Αλέξανδρος, με το κοντάκι κάτω από τη μασχάλη, το παλεύει κι αυτός...
DIANA 27 του 1959, το αεροβόλο του μαστροΧρήστου, του πατέρα μου...
ΥΓ. πάντα στέκει το μάτι μου στις χιλιοσφιγμένες "διπλές" του βίδες...














