επόμενο »

Το θυμάμαι απ' τα οχτώ μου, το 70, να στέκει δίπλα στο Beretta και στο 36άρι καραμπινάκι του μαστροΧρήστου, κλειδωμένο πάντα στο ντουλάπι...
Τό 'μαθα με τα χρόνια (του 'λειπαν βλέπεις τα μαμίσια σκοπευτικά, που είχαν αντικατασταθεί από ένα ντόπιο φιξ καλλιτέχνημα και έριχνε δεξιά και πάνω) και έφτασα στα δεκάξι μου να "έχω" με δαύτο τις γόπες των τσιγάρων,  στο στρογγυλό τους, ε, στα πέντε μέτρα, τη μία μετά την άλλη...

Θυμάμαι το μάστορα να παραγγέλνει ελατήριο και πετσάκι και να τα αλλάζει κάθε τέσσερα-πέντε χρόνια ευλαβικά...
Θυμάμαι τη στενοχώρια που τράβηξα όταν του 'σπασα πρώτη φορά το κοντάκι γλυστρώντας σ ένα κακοτόπι...
Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα και το πρώτο μου τρυγόνι στα περνάρια, το πρώτο συκολόγι στην κοκορεβυθιά, δύο κακομοίρες νυχτερίδες στα πεταχτά και ένα πρασινοκέφαλο ένα χάραμα στο βάλτο, με διαμπερή κιόλας βολή...

Σπουδές, δουλειά, οικογένεια, ύστερα αρρώστησε ο μαστροΧρήστος κι όταν ταξίδεψε, το αεροβολάκι ξεχάστηκε για πολλά χρόνια στο ντιβανομπάουλο, τυλιγμένο σ' ένα σεντόνι, έχοντας όμως πάντα για παρέα του το δίκαννο και το 36άρι...

Ένα βραδάκι πριν λίγα χρόνια σήκωσα το ξύλινο καπάκι και το ξετύλιξα, το περίμενε ο μεγάλος μας γιός βλέπεις...
Μόλις ψήλωσε αρκετά για να το φτάνει, άρχισε να το ρίχνει (είπαμε, αριστερά και κάτω, μπας και πετύχεις κάτι...) ανακαλύπτοντας έναν καινούργιο, μαγικό κόσμο, τη σκοποβολή...

Αντιπρόπερσι αρχές εκείνου του ιδιαιτέρως βροχερού Μάρτη, αποφάσισα να του το ξαναστήσω σαν δώρο γενεθλίων. Καθάρισμα των σκουριών με χημεία (ορθοφωσφωρικό σε gel), κοντάκι στα μέτρα του, από "άσπρο" φτηνό κοντραπλακέ, βαμμένο διάφανο μπλε που το γουστάρει, "ψαροτουφεκάδικη" αντιολίσθηση, Κινέζικα φτηνά σκοπευτικά, που από το μπροστινό απλά αφαίρεσα το κόκκινο πλαστικάκι, ελατήριο TITAN, συνθετική τσιμούχα που με λίγο τόρνινγκ μπήκε και ασφάλισε στο έμβολο, σεμνή λίπανση, ένας ανθρακονημάτινος ανοιχτός υποφυλακτήρας, δυο χτυπητές ροδέλες τουρνικέ, τρεις ανοξείδωτες βίδες και πάμε...

Μαγεύομαι που ένα τόσο παλιό τουφεκάκι ρίχνει ακόμα τρύπα-τρύπα...
Μαγεύομαι όταν ο Χρήστος, ο ψηλέας μας αυτοσυγκεντρώνεται πάνω του και ξεκατινιάζει τα σπινεράκια του...
Μαγεύομαι που κι ο μικρός μας, ο Αλέξανδρος, με το κοντάκι κάτω από τη μασχάλη, το παλεύει κι αυτός...

DIANA 27 του 1959, το αεροβόλο του μαστροΧρήστου, του πατέρα μου...


ΥΓ. πάντα στέκει το μάτι μου στις χιλιοσφιγμένες "διπλές" του βίδες...

[Μόνο sex και αεροβόλα πλέον]

Το 27άρι...
Τότε που δεν υπήρχαν μάρκες αεροβόλων αλλά μονάχα νούμερα,
το 27άρι,το 35άρι και το 45...
Να το χαίρονται τα παιδιά αλλά και σύ Παναγή 
Τα όπλα που ΄χαμε παιδιά είναι μηχανές του χρόνου τα άτιμα,
ατέλειωτα ταξίδια στο παρελθόν

O μαστροΧρήστος είμαι σίγουρος πως είναι πολύ χαρούμενος που το άφησε παρακαταθήκη στα σωστά χέρια, μαστροΠαναγή.

Ακόμα μια τρανταχτή απόδειξη πως μικρά, αδύναμα και απλά οπλάκια, μπορούν να χαρίσουν δυσανάλογα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.

Το κοντάκι φαίνεται, και είμαι σίγουρος πως είναι, πολύ εργονομικό.

O μαστροΧρήστος είμαι σίγουρος πως είναι πολύ χαρούμενος που το άφησε παρακαταθήκη στα σωστά χέρια, μαστροΠαναγή.

Ακόμα μια τρανταχτή απόδειξη πως μικρά, αδύναμα και απλά οπλάκια, μπορούν να χαρίσουν δυσανάλογα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση.

Το κοντάκι φαίνεται, και είμαι σίγουρος πως είναι, πολύ εργονομικό.

Το Diana 27 του 59 δεν ηταν καθολου μικρο εκεινη την εποχη Γιωργο ηταν απο τα ΕΡΓΑΛΕΙΑ.
Το δε κοντακι ειναι βαρυτερο απο το μαμα και του προσδιδει σταθεροτητα στις βολες..
Θα ηθελα εαν μπορεις Παναγη να του προσαρμοσεις ενα πλαστικο pud στο πισω μερος
(εκει που ακουμπα στην μασχαλη ..)Το φτιαχνεις για πλακα εσυ..
Να το χαιρονται τα Εγγονια του Μαστροχρηστου,(κατι που το ειχε ο Παπους και ο Πατερας τους)
Μεγαλη υποθεση........

Απολαυσα ιδιαιτερα το διαβασμα. Λιγο πολυ απαντες εχουμε ξεκινησει με το αεροβολακι του Πατερα η ακομη και Παπου μας και απαντες εχουμε κανει ζημιες Οπως ειπε Ο Πιπ πιο πανω ειναι Μηχανες του Χρονου

Πολύ ωραία δουλειά, αν του έκανες κι ένα bluing θα ήταν άριστο

ωραιο το 27...

έχει και αυτό την ιστορία του..

να το χαίρονται τα παιδιά σου..

Μια ιστορία που αν αλλάξεις τα ονόματα, ταιριάζει σε όλους μας, αρκεί να θυμηθούμε που είναι κρυμένο το Ντιανάκι του πατέρα...

Μπραβο!!  εξερετικη δουλεια